ΣΤΙΧΟΙ: ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΟΡΔΑΣ / ΜΟΥΣΙΚΗ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΕΡΛΕΓΚΑΣ / ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΗ: ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ / ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ-ΤΖΟΥΡΑ-ΜΠΑΓΛΑΜΑ: ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ © 2020
(ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΑΝΕΒΑΣΜΑ ΑΠΟ ΑΛΛΟ ΚΑΝΑΛΙ ΧΩΡΙΣ ΕΓΚΡΙΣΗ)
Ο ΚΟΣΜΟΣ

Ήταν το κλάμα ενός μωρού, ήταν το κλάμα της καρδιάς μου.
Που ο Θεός ήταν αλλού κι ήμουν παιδί της μοναξιάς μου.
Μάνα μου ήταν η πληγή και ο πατέρας μου ο πόνος.
Νύχτα κατέβηκα στη γη, μες΄ τους ανθρώπους ο πιο μόνος.

Δυό δρόμους είδα ανοιχτούς κι είπα «Ψυχή μου ποιον να πάρω».
Ο ένας ήταν με σταυρούς και μιά σκοπιά χωρίς φαντάρο.
Ο άλλος έλαμπε χρυσός, με διαμαντένιο κάθε ψέμα.
Όμως κανένας απ΄τους δυό, δεν ήξερα τι΄χε στο τέρμα.

Και γω διψούσα για ζωή, στις πέτρες φύτευα λουλούδια.
Μα η μοίρα μου είχε γραφτεί, όπως τα άρρωστα τραγούδια.
Πρώτα παγώνει η ψυχή, ύστερα πάγος και στα μάτια.
Μου ΄λεγαν για συνενοχή, μα μόνο εγώ ήμουν κομμάτια…

Δεν είχα τύψεις να κρυφτώ, δεν είχα όρκους να φορέσω.
Και είπα δεν ξαναγαπώ, έτσι δεν θα ξαναπονέσω.
Θα καίω, θα λεηλατώ και θ΄αψηφώ όλους τους νόμους.
Το δρόμο τώρα το σωστό, θα έπαιρνα απ΄τους δύο δρόμους.

Και ΄γινα μίσος και οργή, δεν είχα ανάγκη καληνύχτας.
Είχα το ύφος νικητή, όμως την αίσθηση της ήττας.
Πρόσωπο άδειο και πλαστό, μα ταίριαζα στο περιβάλλον.
Κι ήξερα ψέμματα να πω, πιο όμορφα από των άλλων.

Έπιασα πάτο και ντροπή και είπα θέλω οξυγόνο.
Θα βγω να ψάξω το παιδί, που είχα χάσει μες΄το χρόνο.
Μα δεν το βρήκα πουθενά κι ας ξέρω μ΄έψαχνε και κείνο.
Δεν έπρεπε στα σκοτεινά, από το χέρι να τ΄αφήνω.

Κι είπα «Τι κόσμος ειν΄αυτός, τι κόσμος ειν’ αυτός, Θεέ μου»
Καλύτερα να μη γεννιόμουνα, να μη γεννιόμουνα ποτέ μου!

Στίχοι: Σωτήρης Κόρδας